Mochi (jap. 餅) – kluski, które robi się z klejącego ryżu. W Japonii istnieje nawet tradycyjna ceremonia tworzenia mochi, która nazywa się mochitsuki. Wówczas można na żywo oglądać jak tworzone jest ciasto ryżowe – w wielkim drewnianym lub kamiennym moździerzu przy pomocy specjalnego drewnianego ubijaka. Nadziewane są przeróżnymi pastami, a te najbardziej popularne podawane są z...
JapońskiNajpopularniejsze dania kuchni japońskiej część 3
Mochi (jap. 餅) – kluski, które robi się z klejącego ryżu. W Japonii istnieje nawet tradycyjna ceremonia tworzenia mochi, która nazywa się mochitsuki. Wówczas można na żywo oglądać jak tworzone jest ciasto ryżowe – w wielkim drewnianym lub kamiennym moździerzu przy pomocy specjalnego drewnianego ubijaka. Nadziewane są przeróżnymi pastami, a te najbardziej popularne podawane są
z pastą z czerwonej fasoli. Są dość gumowe, porównywalne do żelek. Można
je znaleźć w noworocznej zupie ozoni. Osoby starsze i dzieci powinny unikać mochi, ponieważ ze względu na klejącą konsystencję, można się nimi zadławić. Istnieje pewna odmiana mochi, która ma zupełnie inną konsystencję.
Jest to kagami mochi, które Japończycy robią z okazji Nowego Roku. To, co je charakteryzuje, to dwa piętra, niezwykła twardość i daidai na górze.
Zadaniem kagami mochi jest przyniesienie pomyślności w Nowym Roku.
W drugą sobotę stycznia (lub niedzielę) jest zjadane. Co ciekawe, według japońskich wierzeń na księżycu mieszka królik, który ubija ryżowe ciasteczka.
Dorayaki (jap. どら焼き) – placuszki przypominające pancake’s, przekładane pastą z czerwonej fasoli. Po japońsku „dora” oznacza „gong”. Podobno pierwsze dorayaki powstały, kiedy pewien samuraj opuścił dom rolnika, zapominając o swoim gongu. Wówczas ów rolnik wykorzystał go do smażenia naleśników, które dziś właśnie kształtem ów gong przypominają.
Taiyaki (jap. たい焼き) – ciastko w kształcie ryby, podawane na ciepło.
W środku znajduje się farsz np. z fasoli, sera, czekolady itp.
Dango (jap. 団子) – kluski podobne do mochi, nadziewane na patyczki
i podawane z sosem sojowym z dodatkiem cukru. Bardzo często są barwione
na różne kolory. Istnieje przysłowie związane z tym daniem – „Hana yori dango”, co dosłownie znaczy „dango lepsze niż kwiat” i oznacza że wnętrze np. człowieka jest ważniejsze niż jego wygląd.
Popin cookin (jap. ポッピンクッキン) – zestawy różnych dań
do samodzielnego przygotowania. Są to najczęściej słodkości w kształcie
np. pizzy, hamburgerów, frytek, sushi itd. Cieszą się ogromną popularnością
nie tylko w Japonii. Obecnie można je kupić nawet w polskich sklepach.
Anko (jap. 餡子) – słodka pasta z czerwonej fasoli azuki i cukru. Używana
do produkcji różnych japońskich deserów.
Maccha (jap. 抹茶) – zielona herbata, którą można pić przez cały dzień lub dodawać do najróżniejszych deserów, np. ciast, ciasteczek, lodów, cukierków itd. W Japonii istnieje ceremonia parzenia i picia herbaty. Rytuał zaparzania trwa około godziny i towarzyszy mu podniosły charakter. Zielona herbata dotarła do Japonii około 700 roku, a następnie zaczęto uprawiać ją w kraju. Tradycyjnie ceremonia odbywa się w specjalnym pawilonie w ogrodzie, co ma tworzyć spokojną atmosferę i symbolizować oderwanie się od świata zewnętrznego i spraw codziennych. Gospodarz wita ukłonem gości, następnie spacerują po ogrodzie podziwiając rośliny i kamienne kompozycje. Przed wejściem do pawilonu wszyscy zatrzymują się przy specjalnym źródełku, w którym myją ręce i płuczą usta. To symbolizuje oczyszczenie ciała i ducha. W pomieszczeniu na ścianach wiszą obrazy z kaligrafią, a na podłodze zrobionej z tatami stoją kwiaty. Wszyscy dziękują gospodarzowi za zaproszenie i siadają na podłodze. Przed ceremonią poruszane są tematy jedynie związane z ceremonią, ponieważ inne byłyby nietaktem. Gospodarz gotuje wodę na herbatę i wsypuje ją do miseczki za pomocą bambusowej łyżki. Zalewa wodą i roztrzepuje ją specjalnym bambusowym pędzelkiem. Następnie podaje herbatę gościom. Miseczkę z herbatą powinno się wziąć do prawej ręki, podeprzeć lewą i przekręcić ją o 90 stopni. Herbatę należy pić powoli i zostawić ostatni mały łyk, to oczyszczenia czarki. Można prosić o dokładkę. Kiedy już skończy się picie, należy delikatnie przetrzeć miejsce do którego przykładało się usta, odłożyć czarkę na podłogę i ukłonić się. Jeżeli inni uczestnicy nadal piją, należy pozostać w ciszy i skupieniu, aż cała ceremonia się zakończy.
Sake (jap. 酒) – w kuchni japońskiej nie może zabraknąć sake. Dla nas jest to wino ryżowe, ale dla Japończyków pod pojęciem sake kryje się po prostu „alkohol”. Natomiast wino ryżowe to nihonshu.